Hoe help je iemand die pijn heeft en hoe benader je ze?

Ik vind het nog steeds moeilijk. Hoe kun je iemand die pijn heeft iets vragen? Iemand die het toch al moeilijk heeft lastig vallen? Maar stel dat je die persoon echt zou kunnen helpen. Wordt het dan gemakkelijker? Ik vind het nog steeds lastig. Je wilt de persoon immers niet extra belasten. Je voelt je als een verkoper met een voet tussen de deur terwijl je eigenlijk de schouder wilt zijn die troost bied. Maar je kunt pas die schouder zijn als iemand je hoofd op je schouder durft te leggen. Je genoeg vertrouwd om bij je uit te huilen. Het is denk ik iets dat van twee kanten moet komen. Als je iemand wilt helpen moet deze persoon ook geholpen willen worden.

Vaak zeg ik tegen vrienden of mensen in problemen dat ze als ze willen altijd bij me terecht kunnen. Meestal herhaal ik dit enkele keren. En als ik dan zie dat ze eigenlijk hulp willen maar ondanks mijn herhaaldelijke aanbod niet durven vragen. Dan ga ik ze voorzichtig een beetje helpen. Ik schuif als het ware iets dichterbij waardoor mijn schouder ook iets dichterbij hun hoofd komt. Bij vrienden is het vaak makkelijker, ze kennen je, ze weten wat ze aan je hebben. Maar bij een wild vreemde is het toch anders.

Mag ik u wat vragen? Hoe benaderd u iemand als u wilt helpen of hoe zou u benaderd willen worden als u hulp nodig heeft?

Treuren mag, maar of dit nut heeft?

Soms zijn mensen zo hard ze zeggen dat u verder moet of dat het nu al weer een jaar geleden is en u dus niet in verleden moet blijven hangen. Deze mensen hebben (al lijkt dat niet zo) het vaak goed met u voor. Wat ze onbewust bedoelen is dat u het verlies en de pijn moet loslaten. Maar u hoeft nooit en te nimmer de herinnering aan de dierbare te verliezen. Nee herinner vooral de leuke dingen maar ook de eigenaardigheden waar u soms samen zo om kon lachen. Herinner de hobby of passie en hoe u hem of haar zag genieten als hij of zij hier mee bezig was.

Als ik aan mijn nicht denk, denk ik vaak kort aan hoe ze is overleden. Het heeft weinig zin om te verzinnen hoe en waaraan ze is overleden. Nee ik denk aan haar hartelijk lach die bij feestjes en reünies er bovenuit schalde en vaak de hoofde liet draaien in de richting waar zij stond. Ik herinner me dat ze van rozen hield en dat dit goed te zien was op haar begrafenis. Ook zag je hier haar liefde voor kinderen. Dit zag je door een ruim vertegenwoordigde padvinderij die stuk voor stuk haar miste. Dus niet een groep welpen die de opdracht hadden gekregen mee te gaan naar een begrafenis. Nee mensen die fijne herinneringen aan haar hadden. Die met haar hadden mee gelachen. Misschien hadden ze ook samen gehuild maar ze hebben een band die zelfs door de dood niet mag worden verbroken.
En ik persoonlijk vind dat we moeten leven met deze herinneringen en beseffen dat we bevoorrecht zijn deze persoon als herinnering in ons leven mee te dragen.

Geweldig vind ik het als ik met een nabestaande praat over deze herinneringen en ik zie dat ze genieten van de fijne herinnering.
Welke fijne herinnering heeft u  aan een dierbare die u heeft verloren?


Download het gratis stappenplan "van verlies naar een fijne herinnering".