Ik vind het nog steeds moeilijk. Hoe kun je iemand die pijn heeft iets vragen? Iemand die het toch al moeilijk heeft lastig vallen? Maar stel dat je die persoon echt zou kunnen helpen. Wordt het dan gemakkelijker? Ik vind het nog steeds lastig. Je wilt de persoon immers niet extra belasten. Je voelt je als een verkoper met een voet tussen de deur terwijl je eigenlijk de schouder wilt zijn die troost bied. Maar je kunt pas die schouder zijn als iemand je hoofd op je schouder durft te leggen. Je genoeg vertrouwd om bij je uit te huilen. Het is denk ik iets dat van twee kanten moet komen. Als je iemand wilt helpen moet deze persoon ook geholpen willen worden.
Vaak zeg ik tegen vrienden of mensen in problemen dat ze als ze willen altijd bij me terecht kunnen. Meestal herhaal ik dit enkele keren. En als ik dan zie dat ze eigenlijk hulp willen maar ondanks mijn herhaaldelijke aanbod niet durven vragen. Dan ga ik ze voorzichtig een beetje helpen. Ik schuif als het ware iets dichterbij waardoor mijn schouder ook iets dichterbij hun hoofd komt. Bij vrienden is het vaak makkelijker, ze kennen je, ze weten wat ze aan je hebben. Maar bij een wild vreemde is het toch anders.
Mag ik u wat vragen? Hoe benaderd u iemand als u wilt helpen of hoe zou u benaderd willen worden als u hulp nodig heeft?
